Scrol, scrol, scrol. Influencers, bn-ers, royals, politici. Ze komen allemaal voorbij in mijn minutenlange zoektocht naar… niks! Onvoldaan zet ik mijn mobieltje weer uit. Dat was zonde van mijn tijd natuurlijk, want als ik op kijk zie ik dat mijn dochter weer iets nieuws kan en dít had ik bijna gemist.
Leven in het moment is tegenwoordig mijn nieuwe ‘high’. Het geeft mij de ontspanning en het voldane gevoel wat ik wil in het leven. Iets wat ik niet krijg van het bekijken van de – op het eerste gezicht – perfecte levens van totale onbekenden.
Laatst las ik een artikel over Personal Branding in de NRC dat dit gevoel onderschrijft. Daarin vraagt Arjen van Veelen aan ons om weer écht te leren kijken. Word niet blind voor de werkelijkheid door uitgekiende beeldvorming, maar kijk verder dan het eerste beeld dat iemand je geeft. Klopt dat beeld?
Tegenwoordig wordt er makkelijk ge- en veroordeeld. In een fractie van een seconde heeft iemand een mening klaar na bijvoorbeeld één afbeelding, een oneliner, gebeurtenis, maar kan je dan eigenlijk al oordelen? Of moet je iemand of de situatie eerst beter leren kennen? Volgens mij kom je vaak bedrogen uit. Is enig onderzoek niet noodzakelijk om überhaupt een mening te vormen? Een onderzoek waardoor je erachter kan komen dat situaties of mensen anders kunnen zijn dan ze er op het eerste gezicht uitzien.
Niets is wat het lijkt.
On- maar ook offline. Een oordeel hebben kan iedereen. Niks moeilijks aan, zelfs een kind kan het. Alhoewel, volgens mij zijn kinderen hét voorbeeld hoe je onbevooroordeeld door het leven kan gaan. Kleur, afkomst, kleding, intellect: het maakt ze niks uit, iedereen mag hun vriend zijn. Waarom verliezen we dat ergens onderweg? Waarom oordelen we zo snel?
We maken er ons allemaal schuldig aan. Sommigen iets vaker dan anderen. Ook ik denk soms zeker te zijn van mijn zaak om er vervolgens achter te komen dat de werkelijkheid totaal anders is. Dit geeft mij zelfvertrouwen en hoop, want niemand is dus perfect. Die keurige vrouw die ik hoog had zitten blijkt er toch aparte hobby’s op na te houden en die man waar ik mijn bedenkingen bij had, blijkt een goed mens te zijn. Wat ik alleen maar wil zeggen is:
“Don’t judge a book by it’s cover”.
Dat lijkt vandaag de dag wel iets moeilijker dan dertig jaar geleden. Werden we toen alleen beïnvloed door de tv en een handjevol mensen, dragen we tegenwoordig de beïnvloeding letterlijk bij ons. Daarom probeer ik mijn telefoon alleen te pakken voor het hoogst noodzakelijke, voor zaken die er toe doen, of een artikel of recept waar ik écht wijzer van word.
Mijn hoop is dat social media net zo ontwikkelt als voedsel. Tegenwoordig zie ik vooral veel junkfood: overdadig en het geeft na afloop (lees: na uren scrollen) een onvoldaan gevoel. Maar in tegenstelling tot de jaren 80 weten we nu dat junkfood ongezond is en laten het vooral links liggen (tenzij je een kater hebt dan voelt het als je laatste redding).
Waar ik naartoe wil met mijn verhaal is dat men op een gegeven moment de keuze maakte om eerlijker en puurder te gaan eten. Kunnen we dit concept niet doorvoeren naar social media? Op de vrijdagen neem je alleen de snackable content tot je en op andere dagen content die je brein voedt. Die je brein écht wijzer maakt. Eerlijke content met de naakte waarheid. 
Mooi geschreven….. van mij zou je nog een stap verder mogen gaan en sociale media blokkeren, ik kan het je aanbevelen 🙂
Dank je Maarten! Social media uit mijn leven bannen zou misschien het beste zijn, maar ja ik blijf toch een junk en dan is cold turkey misschien niet de beste methode ;-).